Książę Konrad I głogowski

Konrad I głogowski, książę krwi piastowskiej

Dokładna data urodzenia księcia jest nieznana. Przyjmuje się, że Konrad przyszedł na świat między rokiem 1222 a 1231. Był czwartym pod względem starszeństwa synem Henryka II Pobożnego i królewny Anny, córki króla czeskiego Przemysła Ottokara I. Zmarł 6 sierpnia 1273 lub 1274 roku. Władzę nad księstwem głogowskim dzierżył od roku 1251 aż do śmierci.

Ojciec Konrada, Henryk II Pobożny, który podczas najazdu mongolskiego na Polskę stał na czele koalicji wielu księstw polskich, zginął w bitwie pod Legnicą 9 kwietnia 1241 roku. Tym samym osierocił pięć córek: Gertrudę, Konstancję, Elżbietę, Agnieszkę i Jadwigę oraz pięciu synów: Bolesława II Rogatkę (zm. 1278), Mieszka lubuskiego (zm. 1242), Henryka III Białego (zm. 1266), Konrada I głogowskiego (zm. 1273/1274) i Władysława wrocławskiego (zm. 1270), którzy odziedziczyli prawo do władanych przez niego ziem.

Po śmierci Henryka Pobożnego przez rok rządy na Śląsku sprawowała po nim wdowa – księżna regentka Anna. Realna władza nad całą dzielnicą śląską w latach 1242–1247 była w rękach najstarszego brata Konrada, księcia Bolesława Rogatki.

Młodość oraz początek kariery politycznej

Konrad, jako dopiero czwarty z rzędu syn Henryka Pobożnego, prawdopodobnie już w wieku młodzieńczym przeznaczony był do stanu duchownego. Decydujący wpływ na tę decyzję miała jego babka, księżna Jadwiga Śląska (święta Kościoła katolickiego). Starając się o pełnienie funkcji kościelnych, rozpoczął nauki najpierw w kraju, a później podjął studia na uniwersytecie paryskim.

W 1248 r. doszło do podziału dzielnicy śląskiej na dwa księstwa pomiędzy Bolesławem Rogatką a jego młodszym bratem Henrykiem Białym. Z przekazów źródłowych wynika, że północną część Śląska wraz z Legnicą i Głogowem objąć miał w posiadanie Henryk Biały, a Bolesław Rogatka miał zarządzać południową częścią dzielnicy wraz ze stołecznym grodem Wrocławiem. Uposażeniem najmłodszego z braci, Władysława, miał zajmować się Henryk Biały, zaś uposażeniem Konrada, Bolesław Rogatka. Zamysł takiego podziału miał obowiązywać według systemu wspólnot „braci niedzielnych” (niedział – forma własności zbiorowej, zwany także własnością wspólnej ręki).

Ostatecznie doszło do zmiany ustaleń podziałowych i tak Bolesław Rogatka otrzymał dzielnicę legnicko-głogowską, a Henryk Biały objął dzielnicę wrocławską. Okoliczności, które doprowadziły do zamiany dzielnic, są w źródłach opisane pokrętnie, przez co ustalenie prawdziwej przyczyny dokonanej pomiędzy braćmi zamiany nastręcza bardzo wielu problemów.

Od 1248 r. Konrad zgodnie z Bolesławem Rogatką zaczyna pojawiać się w dokumentach jako wystawca, co oznaczało, że został formalnie dopuszczony do współrządów w księstwie legnicko-głogowskim. Ostatni wspólnie wystawiony dokument pochodzi z 15 czerwca 1249 roku.

Początek współpracy z Przemysłem I

Można przypuszczać, że Konrad, mający już niższe święcenia (subdiakonat), od 1247 r. występował jako prepozyt kolegiaty w Głogowie, jednak porzucił studia uniwersyteckie, gdy wystąpiła możliwość objęcia dziedzictwa na Śląsku. W połowie 1249 r. Konrad zaczął domagać się od starszego brata, Bolesława Rogatki, części swojego dziedzictwa w postaci samodzielnych rządów. Bolesław Rogatka wolał jednak Konrada jako dostojnika duchownego i dlatego wystarał mu się na terenie Bawarii o biskupstwo w Passawie. Prawdopodobnym jest, że Konrad nigdy do biskupstwa nie przybył. Najprawdopodobniej w tym czasie porzuca również suknię duchowną.

Zapewne nieporównywalnie bardziej interesowała księcia Konrada kariera polityczna. Roszczenia Konrada, będące w sprzeczności z intencjami politycznymi księcia Bolesława Rogatki, spowodowały gwałtowną odmowę Bolesława, a nawet, za przekazem Rocznika kapituły poznańskiej, nastawanie na życie Konrada, co sprawiło, że Konrad rozpoczął szukać pomocy na innych dworach.

Rocznik kapituły poznańskiej podaje, że w 1249 r. Konrad przybył do Wielkopolski i został przychylnie przyjęty przez księcia wielkopolskiego Przemysła I. Jego przybycie dawało okazję Przemysławowi do rozpoczęcia walk z Bolesławem Rogatką i zneutralizowanie roszczeń Bolesława do południowej Wielkopolski. Nie ma wątpliwości, że Przemysł zobowiązał się wesprzeć wojskowo księcia Konrada, aby ten mógł odzyskać część swojej ojcowizny. Konrad w zamian za otrzymane od Przemysła I wsparcie najprawdopodobniej zrzekł się na jego rzecz swych praw do Wielkopolski. 24 sierpnia 1249 r. Przemysł I wraz ze swym wojskiem stanął na granicy śląskiej i rozpoczął działania zbrojne.

Książę wielkopolski wraz ze swoim rycerstwem zdobył twierdzę w Bytomiu, którą przekazał we władanie księcia Konrada. W tym samym czasie, podczas walk pod Bytomiem, Przemysł pojmał i uwięził Bolesława Rogatkę.

Po zdobyciu Bytomia i uwięzieniu księcia Bolesława przez Przemysła, Konrad powrócił do Poznania, gdzie pod koniec 1249 r. poślubił córkę Przemysła I, Salomeę. W ceremoniale udział wziął arcybiskup Pełka i biskup poznański Boguchwał.

Wojna między braćmi i kolejny podział dzielnicy śląskiej (1249–1251)

Bolesław Rogatka, nie mogąc pogodzić się z niekorzystnym podziałem dzielnicy śląskiej, rozpoczął działania zbrojne przeciw Henrykowi Białemu. Zorganizowana wyprawa przeciw księciu wrocławskiemu zakończyła się kompletnym niepowodzeniem.

Przymierze między młodszymi braćmi

Przekaz Rocznika kapituły poznańskiej dowodzi, że w latach 1249-1250 musiało dojść do porozumienia między młodszymi braćmi, zgodnie z którym Henryk Biały zobowiązał się do udzielenia pomocy Konradowi w jego zamiarach pozyskania własnej dzielnicy, wydzielonej z dzielnicy Bolesława Rogatki. Istnienie przymierza między młodszymi braćmi potwierdza także skierowany przeciw Henrykowi Białemu akt, wystawiony przez Bolesława Rogatkę na ręce arcybiskupa magdeburskiego, w którym to dokumencie brak jest zezwolenia Konrada na zbycie części Lubusza. Porozumienie między Henrykiem Białym a Konradem musiało być zawarte przed udaniem się Konrada do Wielkopolski.

Ugoda starszych braci

Perspektywa zagrożenia ze strony Przemysła wielkopolskiego spowodowała ugodę pomiędzy Bolesławem Rogatką a Henrykiem Białym. Do szybkiego działania przeszedł także Konrad, który, według przekazu Rocznika kapituły poznańskiej, w 1250 r. uwięził swego brata, księcia wrocławskiego Henryka Białego. Jak informuje przytoczony już Rocznik kapituły poznańskiej, Henryk Biały został wówczas zmuszony do wsparcia Konrada i przyrzeczenia do walki przeciw Bolesławowi Rogatce. Bój miał trwać aż do chwili wyegzekwowania na Bolesławie odstąpienia części swojej dzielnicy na rzecz „niedzielnego brata”. Jeśli chodzi o Henryka to gwarantował Konradowi rekompensatę z własnej ziemi, gdyby zrezygnował z walki o prawa Konrada do należnej mu części ojcowizny. Gwarantem tego wymuszonego na Henryku Białym układu byli oddani w zamian za książęcą wolność zakładnicy.

Bunt rycerstwa

Wspólny atak przeprowadzony w roku 1251 przez księcia wrocławskiego Henryka Białego i Konrada wraz z posiłkami wielkopolskimi oraz bunt rycerstwa przeciwko Bolesławowi spowodowały, że Henryk Biały zajął Lubiąż i Sądowel. Następnie, z nieznanego powodu, miejscowości te przeszły pod władzę Konrada, który przejął również Głogów, Bytom, Ścinawę i być może Krosno.

Nowy podział Śląska

Przekaz Kroniki polsko-śląskiej informuje o usunięciu Bolesława Rogatki z tronu, na który przywrócił go ponownie Henryk Biały. Ingerencja Henryka Białego na rzecz Bolesława Rogatki miała miejsce w latach 1249–1251. Prawdopodobnym jest, że interwencja Henryka na rzecz Bolesława była chęcią zawężenia w ten sposób terenu, który miał otrzymać po zwycięskiej wojnie Konrad.

Zaistniałe wydarzenia wymagały od przeciwstawnych stron uzgodnienia nowego podziału Śląska. Opierając się na wystawionych z tego okresu dokumentach można założyć, że doszło w owym czasie do spotkania pomiędzy Henrykiem Białym, Konradem i, jeśli nie samym Bolesławem Rogatką, to jego przedstawicielem Lassotą. Celem spotkania było prawdopodobnie uregulowanie granic. Koniec roku 1251 przyniósł dzielnicy śląskiej nie tylko wyczekiwany pokój, ale także nowe warunki polityczne – wyodrębniły się trzy niezależne księstwa.

Śląsk w sferze czeskich wpływów (1252–1257)

Zjazdy książąt śląskich

W dniu 2 sierpnia 1252 r., jak informuje Rocznik kapituły poznańskiej, Przemysł I uwieńczył Konrada pasem rycerskim i nadał mu godność rycerza. Uroczystość, jak można przypuszczać, odbyła się w katedrze poznańskiej w obecności biskupa Boguchwała, jak również zapewne w obecności wielu zaproszonych innych ważnych, nieznanych nam z imienia gości.

W 1252 r. Konrad wraz z Przemysłem I dokonał ataku na księstwo wrocławskie. Henryk Biały w odpowiedzi, zapewne jeszcze w tym samym roku, dokonał najazdu na księstwo głogowskie i zajął kasztelanię sądowelską.

Rok 1253 przyniósł niewątpliwe uspokojenie w stosunkach pomiędzy braćmi. W lutym tego roku doszło do spotkania we Wrocławiu pomiędzy synami Henryka Pobożnego wraz z ich matką Anną i biskupami wrocławskim, Tomaszem I, i lubuskim – Wilhelmem. Inspirator tego spotkania, Henryk Biały, chciał najprawdopodobniej przekonać pozostałych braci do współpracy oraz, ze względu na przychylne kontakty z praskim dworem, agitował pozostałych braci do przychylnego stanowiska wobec czeskiego władcy. Jednak żaden stabilny sojusz nie został zawarty.

W lipcu 1253 r. w Środzie Śląskiej doszło do kolejnego spotkania Henryka Białego z Konradem i Bolesławem Rogatką. Przypuszczalną przyczyną spotkania był konflikt czesko-węgierski i próba nakłonienia braci przez Henryka Białego do zadowalającego stanowiska wobec czeskiego władcy. Z przebiegu dalszych wypadków przyjmuje się, że zachody Henryka Biały zakończyły się sukcesem. Bolesław Rogatka i Konrad, będąc neutralnymi wobec Czech, nie wzięli udziału w działaniach wojennych. Z powodu wydarzeń, jakie miały miejsce na granicy wielkopolsko-śląskiej, można zakładać, że tym zdarzeniom także został poświęcony zjazd. Źródła z 1253 r. nie informują wprost o toczonych walkach, ale wiadomo, że w tym czasie przez Przemysła I został osadzony w areszcie kasztelan ryczyński Mroczko. Z Księgi henrykowskiej wynika, że do tego wydarzenia musiało dojść po 31 lipcu 1253 r., ponieważ tego dnia Mroczko przebywał jeszcze na wolności. Z powodu milczenia źródeł i wydarzeń z przeszłości, z daleko idącą przezornością należy przyjąć, że Przemysł I był agresorem, tym bardziej, że w tym czasie Przemysł I był w sojuszu z Władysławem opolskim i wyprawa Henryka Białego na Wielkopolskę spotkałaby się przypuszczalnie z najazdem Władysława opolskiego na dzielnicę wrocławską. Miesiące zimowe położyły kres prowadzeniu dalszych walk.

Czasowy rozejm pozwolił na zorganizowanie kolejnego zjazdu książąt śląskich. Miejscem spotkania był Głogów, do którego przybył Henryk Biały wraz z biskupem wrocławskim Tomaszem I. Przypuszczalnie celem spotkania było uwolnienie kasztelana Mroczki.

Z Rocznika kapituły poznańskiej wynika, że z powodu nieuregulowania przez Henryka Białego okupu za kasztelana ryczyńskiego na początku marca 1254 r. Przemysł I najechał na ziemie Henryka. Najazd dotarł aż w okolice Oleśnicy, która została splądrowana. Jednak prawdopodobnym jest, że główną przyczyną najazdu była demonstracja siły wobec chwiejnego sojusznika Przemysła I – Konrada, a nie względy finansowe.

W dniu 4 czerwca 1254 r. we Wrocławiu zorganizowany został kolejny zjazd książąt śląskich, w którym uczestniczyli, obok gospodarza Henryka Białego, biskup Tomasz I, Bolesław Rogatka i Konrad. Z dyplomu wydanego z okazji tego zjazdu najważniejsza wiadomość dotyczy tego, że doszło do jego wystawienia w czasie wiecu, podczas którego debatowano o uwolnieniu kasztelana ryczyńskiego oraz wydano akty dotyczące budowy grodów. Zauważalne zatem jest, że problem uwolnienia kasztelana Mroczki był kwestią, która musiała zostać szybko rozwiązana. Akty dotyczące budowy grodów były podyktowane przypuszczalnie tym, że wrocławski dwór spodziewał się działań zbrojnych Przemysła I, do których doszło we wrześniu 1254 r.

W listopadzie 1254 r., znowu we Wrocławiu, zorganizowany został kolejny zjazd książąt śląskich, w którym udział wzięli, obok gospodarza Henryka Białego, Bolesław Rogatka i Konrad. Przypuszczalnie spotkanie wiązało się ze zbliżającą się wizytą we Wrocławiu króla Czech Przemysła Ottokara II. Przy okazji krucjaty do Prus król miał zjawić się na wrocławskim dworze. Można zakładać, że Henryk Biały nalegał na braci, aby przyjęli wspólną postawę polityczną wobec Przemysła Ottokara II, będącego dla książąt śląskich ciotecznym bratem.

Czeski król pod koniec 1254 r. zjawił się we Wrocławiu, w którym spędził Boże Narodzenie. Pobyt Przemysła Ottokara II, chociaż żadnego oficjalnego układu nie zawarto, miał na celu przede wszystkim zintegrowanie książąt śląskich w sprawie stworzenia przez króla czeskiego na ziemiach polskich proczeskiego obozu.

Akcja dyplomatyczna przywrócenia śląskiego panowania na ziemiach południowej Wielkopolski

W 1256 r. we Wrocławiu odbyło się spotkanie, w którym brali udział Henryk Biały, księżna Anna, Bolesław Rogatka, Konrad oraz biskupi: wrocławski Tomasz i lubuski Wilhelm. Prawdopodobnie w czasie tego zjazdu, w powiązaniu ze Stolicą Apostolską, podjęto się przeprowadzenia akcji dyplomatycznej, której celem było przywrócenie śląskiego panowania na ziemiach południowej Wielkopolski. Książęta śląscy dążyli do spożytkowania autorytetu Rzymu, by rewindykować swe dawne ziemie. Wysłali do Rzymu suplikę, przypuszczalnie przy poparciu króla czeskiego Przemysła Ottokara II, dotyczącą zatwierdzenia ugody granicznej z 1234 r., zawartej przez ich dziada, Henryka I Brodatego, z Władysławem Odonicem, na podstawie której południowa Wielkopolska, aż po rzekę Wartę, miała na powrót zostać ich własnością. Zgodnie z bullą z 23 grudnia 1256 r., składającymi skargę byli wszyscy książęta śląscy. Papież zadecydował o powtórnym rozpatrzeniu ugody granicznej przez utworzoną przez niego komisję, składającą się z biskupa ołomunieckiego Bruna i lubuskiego Wilhelma. Już 18 stycznia 1257 r. Aleksander IV opublikował odpis z papieskich regestów bulli Grzegorza IX z 1235 r. Nowa wystawiona bulla posiadała taką samą moc prawną, jaką posiadał przepadły oryginał, gdyby się na nowo odnalazł, co było jednoznaczne z uzyskaniem praw do ziem południowej Wielkopolski przez synów Henryka Pobożnego.

Spór z Kościołem katolickim i porwanie biskupa Tomasza I przez księcia Bolesława II Rogatkę (1257–1261)

Z powodu zaistniałej sytuacji na Śląsku do żadnych działań zbrojnych w celu odzyskania południowych obszarów Wielkopolski nie doszło. Stało się to za sprawą działań księcia Bolesława Rogatki, który 2 października 1256 r. porwał biskupa wrocławskiego Tomasza I, uwięził go na zamku Wleń, a potem osadził na zamku legnickim. Postępowanie Bolesława Rogatki spotkało się z natychmiastowym działaniem zwierzchnika polskiego Kościoła, arcybiskupa Pełki, który, prawdopodobnie w październiku 1256 r., obłożył legnickiego księcia ekskomuniką. 8 kwietnia 1257 r. biskup wrocławski Tomasz I odzyskał wolność. Uwolnienie wrocławskiego biskupa nie stanowiło końca konfliktu i nie czyniło o zdjęciu z księcia ciążących na nim kar kościelnych. Arcybiskup gnieźnieński ogłosił krucjatę przeciwko Bolesławowi. Henryk Biały, jak i Konrad, z powodu zaistniałej sytuacji przejęli sprawy we własne ręce i odebrali organizatorom krucjaty podstawy do jej przeprowadzenia, ponieważ zgodnie z przekazem Rocznika kapituły poznańskiej, Konrad, przypuszczalnie za zgodą Henryka Białego, porwał Bolesława Rogatkę i wraz z nim uciekł do Głogowa, a następnie przetransportował go do więzienia we wrocławskim zamku. Jednak Konrad, jak i Henryk Biały, nie podjęli wystarczających działań wobec Bolesława, by wymusić na nim ustępstwa w stosunku do kościoła. Co prawda sam Bolesław Rogatka starał się obciążyć swoich braci odpowiedzialnością za uwięzienie biskupa, jednak wydaje się mało prawdopodobnym, aby w okresie walki, jakie śląscy książęta podjęli w Rzymie w celu pozyskania poświadczenia praw do południowej części Wielkopolski, wystąpili oni z otwartym konfliktem z Kościołem. Nadto zarówno kościelne kary, jak i ogłoszenie krucjaty, obciążały nie wszystkich śląskich książąt, ale przede wszystkim księcia legnickiego, przez to można mniemać o wyłączeniu z kręgu podejrzanych Henryka Białego i Konrada. Starania czynione przez Henryka Białego, w celu unieważnienia ciążących na Bolesławie Rogatce kar kościelnych, zakończone zostały całkowitym sukcesem. Dnia 13 października 1261 r. papież Urban IV wystawił akt, w którym zdejmował klątwę z Bolesława Rogatki. Urzędowe zniesienie kar nastąpiło 20 grudnia 1261 r.

Śląsk w proczeskim obozie (1260–1273/1274)

24 czerwca 1260 r. w północnej Austrii król czeski Przemysł Ottokar II zarządził zjazd wszystkich swoich sojuszników. Na wezwanie czeskiego króla w ustalone miejsce przybyli książę karyncki Ulryk, jego brat arcybiskup Filip, Otton margrabia brandenburski, a z książąt śląskich Henryk Biały i Władysław opolski. Sprawą sporną pozostaje uczestnictwo w spotkaniu pozostałych książąt śląskich, Konrada głogowskiego i Bolesława Rogatki.

22 lipca 1260 r. w Głogowie doszło do ważnego zjazdu, w którym brali udział wszyscy synowie Henryka Pobożnego, ich matka księżna Anna oraz biskup Tomasz I. Nieznana jest przyczyna zjazdu. Przypuszcza się, że mogło chodzić o uzyskanie zbrojnej pomocy Konrada i Bolesława Rogatki dla Przemysła Ottokara II. Inną przyczyną zjazdu mogło być zapobieżenie zagrożeniu mongolskiemu. W listopadzie 1259 r. Mongołowie wspólnie z posiłkami ruskimi i jaćwieskimi najechali Małopolskę i rujnowali ją, aż do wiosny następnego roku. Niewykluczone więc jest, że podczas spotkania w Głogowie doszło do rozmów na temat budowy bloku militarno-politycznego przy pomocy Stolicy Apostolskiej, skierowanego przeciw Mongołom.

Konflikt z biskupstwem wrocławskim (1269–1273)

Szczególne miejsce pośród śląskich instytucji kościelnych przynależało do biskupstwa wrocławskiego. Ze względu na posiadanie na Śląsku największego areału ziemskiego stanowiło wielką siłę polityczną. Biskupi, wykorzystując swoją siłę materialną, uporczywie walczyli z książętami o nowe przywileje i wolności dla kościoła. Już w 1245 r. na obszarze ziemi głogowskiej biskup wrocławski posiadał 13 całych wsi, a nadto 8 części wsi. Następnie dobra te stale się rozrastały. Konrad głogowski zabiegał o jak najlepsze stosunki z biskupem Tomaszem I. Wiele wskazuje na to, że stosunki te naprawdę układały się jak najlepiej. W 1253 r. książę Konrad obdarzył dobra biskupie szerokim immunitetem, poszerzonym jeszcze w roku 1261. Był to pierwszy przypadek nadania ogólnego immunitetu dla dóbr biskupich na obszarze Dolnego Śląska.

Poprawne stosunki utrzymywały się przez czas sprawowania sakry biskupiej przez Tomasza I. Po jego śmierci Konrad zerwał z polityką współpracy z Kościołem. Po 1269 roku książę, korzystając z wakatu na stolicy biskupiej (1268–1270), rozpoczął akcję rewindykacji dóbr kościelnych, które jego zdaniem Kościół nabył bezprawnie. Zabronił wybierania niektórych dziesięcin, w końcu przenosił swe wsie na prawo niemieckie i dlatego też zmieniał w nich sposób wybierania dziesięciny na mniej zadowalający dla Kościoła. Z nastaniem nowego biskupa Tomasza II wybuchł ostry konflikt pomiędzy biskupstwem a księciem głogowskim. Spór zakończył się porażką księcia, który musiał potwierdzić biskupowi otrzymane stare przywileje oraz dodatkowo wydać nowe ustępstwa książęce. Książę, pomimo poparcia ze strony świeckiej części społeczeństwa i części niższego kleru, był zmuszonym ulec potędze kościelnej, zdjęcie ciążącej na nim klątwy wyceniono na 800 grzywien srebra.

Gospodarcza działalność Konrada

Książę troszczył się o swe majątki, by posiadać silną pozycję wobec własnego społeczeństwa. Niewielka ilość wielkiej własności stanowiła korzystną dla księcia sytuację. Poza okolicami Krosna na ziemi głogowskiej brak było wielkich posiadłości możnowładczych, więcej za to było własności drobnej, cząstkowej. Książę Konrad zapobiegał powstaniom nowych fortun. Znane są jedynie dwa jego nadania na rzecz świeckich osób.

Ziemia głogowska przed 1250 r. w słabym stopniu objęta została procesem lokacji miejskich. W okresie tym poświadczone są tylko trzy miasta lokowane: Nowogrodziec nad Kwisą, Bolesławiec i Lubiąż. Konradowi można przypisać lokację Głogowa (zbudował w jego narożniku zamek obronny), Szprotawy, Bytomia i Kożuchowa oraz między innymi Polkowic, co wpłynęło pozytywnie na rozwój gospodarczy księstwa.

Znanych jest również kilka dokumentów lokacyjnych dla wsi. W czasie panowania księcia pojawiają się wzmianki o 14 nowo lokowanych wsiach.

Następstwo po Konradzie I głogowskim

Konrad I był dwukrotnie żonaty: po śmierci Salomei Odonicówny ożenił się z córką Dytryka Mądrego z rodu Wettynów, Zofią.

Dochował się sześciorga dzieci: trzech synów (Henryk III głogowski, Przemko ścinawski i Konrad II Garbaty) oraz trzech córek (były to: Anna – wydana za mąż za Ludwika II Wittelsbacha, księcia bawarskiego, Eufemia – wydana za hrabiego Gorycji Albrechta II i Jadwiga – późniejsza ksieni klasztoru we Wrocławiu).

Konrad zmarł 6 sierpnia 1273 lub 1274 r. wskutek otrucia. Data dzienna jest całkowicie bezdyskusyjna, poświadczona przez różne dokumenty, rozbieżności występują jeśli chodzi o datę roczną śmierci księcia, która wynika z ostatniego dokumentu wystawionego przez niego. Konrad został pochowany w kolegiacie głogowskiej, której był fundatorem.

Bibliografia:

Zygmunt Boras: Książęta piastowscy Śląska. Katowice: Wydawnictwo „Ślask”, 1974.

Rafał Prinke, Andrzej Sikorski: Królewska krew. Polscy potomkowie Piastów i innych dynastii panujących. Poznań: Wydawnictwo „Zysk i S-ka”, 1997. ISBN 83-7150-254-0.

Źródła:

Księga henrykowska, wyd. R. Grodecki, Wrocław 1991.

Kronika wielkopolska, wyd. B. Kürbis, Monumenta Poloniae Historica s. n., t. 8, Warszawa 1970.

Rocznik kapituły poznańskiej, wyd. B. Kürbis, w: Roczniki wielkopolskie, Monumenta Poloniae Historica s. n., t. 6, Warszawa 1962.

Opracowania

Antoni Barciak: Czechy a ziemie południowej Polski w XIII oraz w początkach XIV wieku. Katowice: Uniwersytet Śląski, 1992.

Dzieje polityczne Śląska do roku 1290. W: Roman Grodecki: Historia Śląska. Kraków: 1933.

Roman Grodecki, Stanisław Zachorowski, Jan Dąbrowski: Dzieje Polski średniowiecznej. T. 1. Kraków: 1995. ISBN 83-7052-230-0.

Hlebionek M., Bolesław Pobożny i Wielkopolska jego czasów, Kraków 2010.

Kazimierz Jasiński: Rodowód Piastów śląskich. Kraków: Avalon, 2005. ISBN 978-83-604-4828-1.

Andrzej Jureczko: Henryk III Biały książę wrocławski (1247–1266). Kraków: Avalon, 2013. ISBN 978-83-7730-199-9.

Tomasz Jurek. Geneza księstwa głogowskiego. „Przegląd Historyczny”. 78 (1), 1987.

Tomasz Jurek. Konrad I głogowski. Studium z dziejów dzielnicowego Śląska. „Roczniki Historyczne”. 54, 1988.

Maleczyński K., Śląsk w epoce feudalnej, [w]: Historia Śląska, t. 1, cz. 1, Wrocław 1960

Mularczyk J., Książę legnicki Bolesław II Rogatka na tle sytuacji polityczno-społecznej Śląska, [w]: Społeczeństwo Polski średniowiecznej. Zbiór studiów, pod red. S. K. Kuczyński, t. 9, Warszawa 2001.

Mularczyk J., Z problematyki walk o władzę na Śląsku w latach czterdziestych XIII wieku, Sobótka, t. 3 (1979), nr 1.

Bronisław Nowacki: Przemysł I, 1220/1221-1257 Książę suwerennej Wielkopolski. Kraków: Wydawnictwo WBP, 2013. ISBN 978-83-85811-87-9.

Jacek Osiński: Bolesław Rogatka książę legnicki dziedzic monarchii Henryków Śląskich 1220/1225–1278. Kraków: Avalon, 2012. ISBN 978-83-7730-184-5.

Rymar E., Synowie Henryka II Pobożnego dziedzicami księstwa polskiego, [w]: Zeszyty Historyczne Wyższej Szkoły Pedagogicznej w Częstochowie, t. 2, 1994.

Stanisław Szczur: Historia Polski – średniowiecze. Kraków: Wydawnictwo Literackie, 2002. ISBN 83-08-03272-9.

Turoń W., Sylwetki Piastów legnickich, Szkice Legnickie, t. 1, 1962.

Bronisław Włodarski: Polska i Czechy w drugiej połowie XIII i początkach XIV wieku (1250–1306). Lwów: 1931.

 

Opracował Paweł Jankiewicz